Jeżeli wzrok jest skierowany wprost przed siebie, to tkwi w mirażu, który nie chce się rozwiać. Fale gorąca wpływają przez zmysły, lecz temperatura pozostaje taka sama.

Jeżeli świadomość jest tam gdzie wzrok, to znaczyłoby, że zostaje ona rozciągnięta między wzajemnie przekształcającymi się iluzją w obrazie, a przestrzenią fizyczną. Patrząc na powierzchnię pracy niejako automatycznie wywołuje się jej jednoczesne, dla obserwatora, znikanie. Podobnie jak w paradoksach językowych, barwy dopełniające oraz sugestia padania cienia (a więc składowe języka malarskiego) rozsadzają strukturę obrazu – tą samą, którą przez swoją obecność tworzą.

Z jednej strony, obraz jako obiekt w przestrzeni wywołuje  jej optyczne wibrowanie, co utrudnia jednoznaczne zakreślenie jego granic. Z drugiej, praca wraz z otoczeniem wchodzi w rezonans ze swym iluzyjnym wnętrzem. To jak jednoczesne zapadanie się do wewnątrz i rozlewanie się na zewnątrz. Malarski język pracy przeskakuje nad jej materialnością, na przemian ją włączając i wyłączając w percepcji. Stabilniejsza więź łączy go z językiem mówionym, koktajl słów, który się wyłania jest różnorodny, lecz ma jedno stałe pole powstawania – dookoła pracy: biały, malinowy, turkusowy, obły, cień, biust, chmura, gorący, zmysłowy, lekkość, ruch, Jurry, przestrzeń, kontrast.

 

Afternoon temper

 

If the sight is directed ahead, it resides within a mirage that doesn’t dissipate. Waves of heat spill into senses, yet the temperature remains the same.

If the consciousness is where the sight is, it would mean that it is being stretched between illusion inside painting and physical space, mutually transmuting. Looking at the surface of work somehow automatically causes its simultaneous disappearance for the observer. Similarly to the linguistic paradoxes, complementary colors and a suggestion of casting shadow ( both components of the painterly language) rend the structure of painting – the same one that comes to existence by their presence.

On the one hand the picture as an object in space causes its optical vibrations, which hinders  unequivocal pointing of the object’s boundaries. On the other, both the work and its surroundings resonate with its illusionistic inside. It’s like simultaneous falling inside and spilling outside. The painterly language of picture passes over its materiality, alternately turning it on and off within perception. A more stable link is attached to the spoken language, the cocktail of words that effects is diverse, but has single area of emergence – the one around the work: white, raspberry, turquoise, rounded, shadow, bosom, cloud, hot, sensual, lightness,  movement, Jurry, space, contrast.