Obłęd, to pies goniący swój ogon lub pisanie o malowaniu pisania o malowaniu. Lecz czy pies, gdy złapie swój ogon, przeżywa metafizyczny zawrót głowy?

Jest jakaś cicha elegancja w tym, gdy zdarzenia nawzajem domykają swoje ramy. Kiedy zaczynałem malować portrety Houellebecqa, zdjęcie autora towarzyszące książce było mi całkowicie obojętne. Ważne, że było. Interesowało mnie jako przeniesienie części świata literackiego w prostokąt płótna, bez nadmiernej dosłowności.

Gdy ukazała się Mapa i terytorium, gdzie powstawanie i sam portret pisarza gra rolę kluczową, praca nad portretem opartym na tej książce stała się dziwnym qui pro quo. Jednak najbardziej uderzająca była w tym dla mnie nie symetryczność i synchroniczność sytuacji, lecz wpisany weń element samoprojektowania. Analogiczny do jakości języka malarskiego, gdzie język istnieje nierozerwalnie z wypowiedzianym nim na płótnie zdarzeniem. Cykl prac z portretami sprzed czterech lat, jest niezamierzonym efektem pisarstwa Houellebecqa. Lecz analogicznie, w bardziej ukryty sposób, Mapa i Terytorium jest niespodziewanym rezultatem portretowania pisarza. Trochę tak, jakby iskra przeskoczyła między dwiema osobnymi rzeczywistościami.

Szczęśliwie w tej symetrii pozostaje trochę wolnego miejsca. Nie jestem (na szczęście) hiperrealistycznym Jedem Martinem, lecz może dlatego autor przeżyje, a ja nie będę musiał fotografować zielska?

Powyżej, Mapa i terytorium, poniżej, Poszerzenie pole walki, Cząstki elementarne, Platforma oraz Możliwość Wyspy.

Czekam na kolejną książkę.

 

Good morning Mr Houellebecq

 

Madness is a dog chasing its tail, or writing about painting writing upon painting. But does dog, when it catches its tail, experience a metaphysical vertigo?

There is some kind of quiet elegance in the events mutually defining their boundaries. When I begun to paint the portraits of Houellebecq, the photo of the author that accompanied the book, was totally indifferent to me. All what mattered was that it was there. It interested me as a transfer of part of the literary world onto the rectangle of canvas, without being excessively verbatim.

When The Map and the Territory was out, where the process of making and the very portrait of a writer plays the key role, working on a portrait based on this book became a strange qui pro quo. Yet, the most striking for me in all of this was not the symmetry and synchronicity of the situation, but the element of self-engineering inscribed within it. Analogous to the quality of painterly language, where the language exists inextricably from what happened through it on canvas. The series of works with portraits from four years ago, is a unintended result of the Houellebecq’s writing. But correspondingly, in more obscure way, The Map and the Territory is an unexpected result of portraying the writer. A bit like a spark flying between two separate realities.

Fortunately, there is some free space left within this symmetry. (Luckily) I’m not hiperrealistic Jed Martin, and maybe that’s why the author will live, and I won’t have to photograph weeds?

Above The Map and the Territory, below Whatever, Atomized, Platform and The Possibility of an Island.

I’m waiting for the next book.