Literat patrzy na litery, a kto patrzy w światło liter? I czy wzrok tam utkwiony może wydobyć tylko bezsens (skoro sens jest domeną pisma), czy też zdarza się, że wraz z patrzeniem między znaki rozwija się sfera, w której to co dotąd absurdalne napełnia się choć odrobiną znaczenia?

Zakorzenienie się poprzez nawiązanie relacji z otaczającym miejscem jest celem większej części konkretności i iluzyjności, z której składa się praca. Działa ona jednocześnie jako relief z wyciśniętej farby, iluzja reliefu częściowo ją przykrywająca, ucieczka poza prostokąt płótna, miękkie i zadymione lustro. Wygięty łuk obrazu angażuje przestrzeń architektoniczną w sposób zimny, organiczny i nieobojętny.
Żółta barwa jest naturalnym punktem ostrości dla aparatu oka, naraz umożliwiając dostrzeżenie odbicia zza kratownicy farby i zagarnięcie srebrną powierzchnią otoczenia, co razem tworzy rodzaj lekko rozmytego świetlistego kokonu.
Przy odrobinie cierpliwości, z zawiniętego nim żółtego linearnego kształtu, można wyciąć dowolny zestaw liter. A skoro w tak nieoczywisty sposób można przeniknąć z przestrzeni fizycznej do przestrzeni słowa, to okazuje się, że dla wyciętej z tego obrazu czcionki zwrot „zażółć gęślą jaźń” jest najprostszym sposobem na sprawdzenie czy zawiera ona wszystkie potrzebne znaki diakrytyczne.

 

The yellow quince was happy that the fluff, which bloomed, froze like sole-leather

 

Man of letters looks at letters, and who gazes into space inside the letters? And can a sight fixed there extract anything more than nonsense (since the sense is in the domain of writing), or does it happen that with looking between the sigils there is an emergence of a realm in which that what was absurd starts to gain meaning?

Taking root through relating to the surrounding place, is an aim of bigger part of concreteness and illusional the work consists of. It works simultaneously as a relief of squeezed out paint, illusion of relief partially covering it, escape from the canvas’ rectangle, soft and smokey mirror. Curved arch of the painting engages the architectonic space in cold, organic and involved way.
Yellow hue is a natural focus point for the apparatus of the eye, at once enabling to see the reflection from behind the grid of paint, and grabbing the surroundings with silvery surface, what together creates a kind of lightly blurred, luminous cocoon.
With a bit of patience, one can cut out any set of letters from the yellow linear shape, that is enwrapped in it. And if in such non-obvious way one can penetrate the word space from within  physical space, it turns out that the phrase “zażółć gęślą jaźń” is the most simple way to check if the font made of this painting contains all diacritic sings needed.