Mieć cukierek, czy zjeść cukierek? Zjeść, czyli samemu sformatować sobie głowę na wczoraj (czyli tzw wintydż) , mieć – widzieć go i wiedzieć o nim, ze świadomością konsekwencji, jakie niesie opalanie się na wczorajszym słońcu.

Rdzeń pułapki stanowi historycznosztuczny kanon, zestaw narzędzi, które lśniły w przeszłości.  Skuszenie się na cukierek to wniknięcie w stan kompatybilności wstecz w kontrze do kompatybilności do teraz, podtrzymywanie strategii, którymi można zapełnić i zapełnia się sale wystawowe. Współczesność, we wczorajszym sosie: found whatever, białe ściany, separacja mówienia i patrzenia, intelektualizm materii, przestrzenna wylewka z Auguststrasse.  Powielanie form wypluwanych przez cykliczny powrót rzeczy, w nadziei, że da się dwa razy wejść do tej samej rzeki, dwa razy przeżyć to samo uniesienie.

Jest to pułapka zastawiana codziennie przez przeszłość, bo z jednej strony dziś ma zawsze swoje korzenie wczoraj, z drugiej wczoraj już nie ma, z trzeciej, do obsługi  teraźniejszości, mamy tylko narzędzia wczorajsze. A narzędzia wczorajsze produkują wczorajsze rozwiązania, co w sercu pozostawia pustkę, a w umyśle niepokój.

O tą sytuację zdarzało mi się nie raz otrzeć, i pewnie nie raz jeszcze zdarzy (nie ma niewinnych..) ale to nie jest historia o tym jak siedzieć coraz wygodniej w tym samym miejscu, lecz jak wstać i wyjść. Z sytuacji znanej i ogranej, jak impreza o 5 nad ranem.

Chodzi o sposób działania  w półcieniu rzucanym przez nadprodukcję staroci. Lub o rodzaj rozformatowania: pozwolić starym kształtom i modelom osunąć się w ruinę umysłu, tak by rozhermetyzowana przestrzeń zassała do wewnątrz powietrze. Bałagan i chaos bez prób oczyszczenia pola sztuki. Działać w oparciu o stare narzędzia, tak by wytworzyć na ich podstawie narzędzia na dzisiaj, zamiast wczorajszych form, do których wycinania są one przystosowane.

 

Żaden krytyk sztuki nie ucierpiał podczas zastawiania tej pułapki.

 

Trap for reckless art critics

 

To have the candy and eat it too. To eat, that is to format one’s own head in yesterday’s fashion (a so-called vintage), to have, that is to perceive it and know about it, with the knowledge of consequences connected with tanning in yesterday’s sun.

The core of the trap consists of arthistorical canon, set of tools, that gleamed in the past. To be tempted for the candy is to permeate into state of backwards-compatibility as versus to compatibility to today; upholding the strategies with which one can fill art spaces, and with which art spaces are filled. Contemporaneity in yesterday’s dip: found whatever, white walls, separation of speaking and seeing, intellectualism of the matter, spatial pour from Auguststrasse. That means replication of the forms spat out by the cyclical return of things, in hope that one can step in the same river twice, live through the same exaltation twice.

It it a trap set everyday by past, because on one side today’s roots are always in the yesterday, on the other side yesterday’s gone, on yet another side to manage the present, we only have tools of the past. And yesterday’s tools produce yesterday’s solutions, what leaves the heart empty, and the mind anxious.

I’ve rubbed shoulders with this situation more than once, and in all probability it will happen to me again (nobody’s innocent..) but this is not a story how to sit more&more comfortably in the same spot, but  how to get up and leave. Out of the status quo known and worn out as a party at 5 AM.

It’s about mode of action in penumbra cast by overproduction of old stuff. Or about a kind of deformatting: allowing the old shapes and modes slide into the ruin of the mind, so as the depressurized space would suck in the air. Mess&chaos without trying to clean up the art sphere. Acting based on old tools, so as to generate the  tools for today on their basis, instead of old forms that they are used to cut out.

 

No artcritic was harmed while setting this trap.