W odwiecznej walce dobra ze złem, nie ma miejsca na nadmiar odcieni szarości. Moralnie dwuznaczne działanie raczej nie ma szans na wpisanie się w historię prometejskiej walki o ogień i sprawiedliwość społeczną.

Nie szkodzi, postoję.

Przez pięć lat za każdym razem, gdy musiałem pojawić się w urzędzie pracy rejestrując, wyrejestrowując się, bądź spełniając jakąkolwiek inną zachciankę molocha (czyli tzw. polskie wydanie ubezpieczenia zdrowotnego dla artystów), prowadziłem rodzaj symetrycznej gry wobec tej instytucji. Za każdym razem gdy urząd dawał znak, że pragnie nieodpłatnie zająć mi chwilę, wynosiłem z jego trzewi jakiś suwenir, przedmiot tak nieistotny, jak nieistotna dla niego jest zużycie mojego czasu.

To kompulsywne działanie, umożliwiło mi przeobrażenie przestrzeni urzędu w zbieracko-łowieckie terytorium, pomagając mi przepłynąć morze skompromitowanej codzienności, jakie zalewa tych, którzy się z nim stykają.

Wyniesione przedmioty były na wskroś pozbawione atrakcyjności. Gdyby nie to, że na starcie “nie były moje” śmiało by można pominąć ich zbiór jako jako rupieć biurowy.

Zamiast więc pokazywać materialne przedmioty, bardziej interesuje mnie prezentacja ich zapisu wraz ze skrótowym opisem działania dokonanego na nich. Buduje to most między opowiadaniem o działaniu, a jego przedmiotem. Nawet jeśli oznacza to przeniesienie przedmiotu działania na terytorium tekstu. Właściwa rzeźba, jest dostępna poprzez zapis, a materialna forma, w którą opis jest włożony działa tylko jako nośnik, który dopowiada, lecz nie determinuje przedmiotu, pojawiającego się przed oczyma wyobraźni. To co zaczęło się jako przeżywana historia wraca jako opowiedziana historia.

 

Snatch

 

There isn’t much space for shades of gray in eternal fight of good versus evil. A morally ambigious action doesn’t stand a chance to be included in the history of Promethean fight for fire and social justice.

Doesn’t matter.

For five years, each time I had to appear in the employment agency to register, deregister myself, or to satisfy other whims of the leviathan (that’s the polish version of health insurance for artists), I waged a kind of symmetrical game against the institution. Each time the agency gave sign, that it wants to keep me busy for a while, I took some souvenir from it’s belly, an object so unimportant, as unimportant socially is wasting my time by the whole process.

This compulsive activity, allowed me to transform the space of the agency into hunter-gatherer ground, allowing me thus to sail through the sea of disgraced every-day reality, that overwhelms those that come in contact with it.

Things taken were unattractive to the utmost. Were it not for the fact that they “weren’t mine” at the start, one could easily overlook them as a kind of office junk.

So, instead of showing material objects, I am more interested in presentation of their depiction, coupled with short description of action taken on them. It bridges the narrating of activity, with its subject. Even if it means transferring the subject of activity into the textual territory. The proper sculpture is accessible only through notation, and material form in which the text is embedded acts only as a media, that tells additional things, but doesn’t determine the subject appearing before the eyes of imagination. What started as a story experienced, returns as a story told.