Cofnąłem się w przeszłość do kwiatów we włosach, myśli, że w ten lub inny sposób można (możemy?) oderwać się od ziemi i pozostać w tym stanie, zyskać dodatkowy wymiar ruchu dla ciała i myśli, technologii i przyrody.

Pisząc tę rzeźbę, wróciłem do sąsiedztwa idei, na której Bunkier Sztuki został zbudowany,  jego otoczenia w czasie. Futurystycznego snu z okresu, kiedy jeszcze myślało się o przyszłości z nadzieją, jako o miejscu, gdzie będzie możliwe współistnienie ponad biologiczną determinacją.

I który zniknął gdzieś z pola widzenia.

Zaistniał znowu za horyzontem i wraca do teraźniejszości jako opowieść. A może zmaterializował się w jutrze bądź pojutrze jako historia, i po prostu wraca.

Przyszłość dla której pojawiły się możliwości by rzucić swój cień na dzień dzisiejszy, pączkuje wewnątrz budynku, osiadła jako kondensacja na roślinie klatki schodowej. Taka symbioza lub przelewanie się. Budynek, albo idea na której został on postawiony, mutuje i zmienia się w mówienie. A opowiadanie słowem, czy obrazem, jest jedyną dostępną teraz przestrzenią, gdzie wszystko to, co niemożliwe, a do pomyślenia staje się równie prawdziwe jak dywany miast ze stali i cementu pokrywające świat.

I o tym jest Powrót do przyszłości. Że kiedyś już tam byliśmy, w słowach i obrazach (choćby tylko w swojej głowie), i że tam wracamy by zobaczyć co wyrosło z nasion myśli i marzeń. O niewidzialnym spoiwie, historiach aoida, przez które nie można w nocy zasnąć.

 

From beyond the horizon

 

I went back to the past, to flowers woven into hair, thoughts that this or that way one can (we can?) lift from the ground up and stay that way, gain additional dimension of movement for body and thought, technology and nature.

While writing this sculpture I went to the neigbourhood of idea on which Bunker Sztuki was built, its time milieu. A futuristic dream from times when the future was thought of with expectation, as a place that will allow coexistence beyond biological determination.

And which vanished somewhere from sight.

It reappeared again beyond the horizon and comes to the present as a story. Or maybe it materialised in tomorrow, or day after tomorrow as a narrative, and simply comes back.

Future, for which means to cast shadow on today appeared here, buds inside the building and settles as a condensation on the plant of staircase. A symbiosis or transformation. The building, or idea on which it stands mutates and changes into speaking. And storytelling by word or picture is the only now accesible space, where everything that is impossible, but thinkable, becomes as true as carpets of steel and concrete cities spanning the globe.

And that’s what Back to the future is about. That we’ve been there, in words and images (even if only in our heads), and that we return there to see what grew out of the seeds of thoughts and dreams. Its about the invisible binder, Aoid’s stories, that keeps one awake through the night.