Platynowa obłość jest jak désintéressement światem zewnętrznym. To w końcu on odbija się w niej, a nie na odwrót. Plastelinowa dżungla pochłonęła wszystko dookoła. Jej zarys zbudowany jest automatycznym ruchem ręki, nawigowanym wrażliwością na barwy.

Obie historie płyną z tego samego źródła, są jak okruchy maszynowego kodu pulsującego w układzie nerwowym, elementy szumu tła, z których dopiero rodzą się myśli i słowa.  Pozostają w równowadze, platynowy obciążnik dociska i nie pozwala farbie zsunąć się z płótna, plastelinowe runo utrzymuje metal na powierzchni uniemożliwiając jego zniknięcie pod własnym ciężarem w głębi obrazu.

 

Kilo of Platinum Like a Kilo of Plasticine

 

Platinum ovoid is like désintéressement with the external world. Afterall, the world is the one that reflects on the surface of it, not the other way around. Plasticine jungle devoured everything else.  Its shape is built by an automatic hand movement, navigated by color sensitivity.

Both stories stem from the same root, they are like crumbs of machine code pulsating through the nervous system, pieces of background noise, out of which thoughts and words are subsequently born. They remain in balance: platinum weight clamps down the paint and doesn’t let it slip off the canvas, plasticine undergrowth keeps metal on the surface forbidding it from disappearing under its weight into the depths of painting.