Selfie takie popularne, o sobie pisać tak trudno. Każde przedstawienie własne nieuchronnie ociera się o próżność i staje się wyzwaniem dla przemyślności i rzemiosła, by mając siebie wyłącznie za temat rozbudzić tym ciekawość w oczach innych. Autoportret – bo w końcu #selfie, to nic innego jak jego współczesne wydanie – stawia przed jego twórcą pytanie: co jest ważne w tym, co robię, a co jest ornamentem? Oraz – do kogo patrząc wstecz się odnoszę? I tak, by całość była prosta jak uścisk dłoni.

Moim punktem wyjścia jest pokazanie siebie poprzez nieobecność, obrazowanie za pomocą słów (rozszyfrowanie kombinacji liter pozostawiam czytelnikowi..). Jest wyraźna preferencja estetyczna: lejąca się forma i ulubiona kombinacja kolorów dopełniających. A więc turkus i świetlista czerwień. A w lusterku wstecznym historii migoczą układy typograficzne Samuela Szczekacza.

 

#selfie

 

Selfie so popular, to write about oneself so hard. Each self-depiction comes too close to vanity and becomes a challenge for cleverness and craft, how to pique the interest of others having solely oneself as a theme. Self-portrait – for ultimately #selfie is nothing but its new form – poses a question before its creator: What is really important in what I am doing and what is the adornment? And looking backwards to whom am I referring? And yet, so that the whole would be as simple as the handshake.

My starting point is pointing towards me through the absence, the depiction through the words (deciphering of letters’ combination is left upon the reader..). There is a strong aesthetic preference: fluidity of form and favorite complementary colors’ combo. So much for the turquoise and luminous red. And in the rear mirror of history glimmer the typographic sets by Samuel Szczekacz.