Lubię kawę, sci-fi, późne wstawanie, śnieg, żywicę epoksydową, gry i zabawy zbyt towarzyskie, koty i Lannisterów i The Wire. A przede wszystkim lubię całe malarstwo, od Giotta do dziś i z powrotem. Ale tak jak na niebie są gwiazdy, które widać wyraźniej, jest kilku malarzy, których lubię za bardzo.

Nie jest to ani portret Holbeina, ani obraz o Holbeinie. Ten obraz to Holbein. Wydestylowany do pięciu podstawowych barw z jego palety (szkarłat, ziemia zielona, biel, czerń, złoty), a z drugiej przefiltrowany przez moje preferencje wizualne – lejące się struktury liter składające się na anagramy nazwiska, rozmycia, oraz oczywiście trompe l’oeil. A że Holbein i czaszki i piszczela i ambaras z ambasadorami, to jakby stanąć po prawej stronie, do oka może wpaść okruch anamorfozy.

 

Holbein

 

I like coffee, sci-fi, getting up late, snow, epoxy resin, way too social games, and cats and The Lannisters and The Wire. But first and foremost I like all painting, starting from Giotto to now, and back. But just as there are stars in the sky that shine brighter, there are a few painters that I like too much.

It is neither a portrait of Holbein, nor a painting about Holbein. This painting is Holbein. Distilled down to five basic hues of his palette (scarlet, green earth, white, black, golden), and on the other hand filtered through my visual preferences – melting structures made of letters combined into anagrams of the surname, blurring, and of course trompe l’oeil. And because it is Holbein, and because skull&bones, and the ambassadors, so if one would stand on the right side of it, a grain of anamorphosis may fall into the eye.