Zamiast do pracowni, pojechałem do lasu. Z jednej strony, po to by przetrzeć umysł zieloną ścierką. Z drugiej  – by zobaczyć co się stanie jeśli zamiast robić sztukę, po prostu pójdę do lasu.

Przyroda przypomniała mi się jako daleko bardziej przyjemna niż pamiętałem. I daleko mniej przyjazna. Spokój lasu aktywnie uczestniczył w wytrząsaniu niepotrzebnych słów z mojej głowy. A w tym spokoju, gdziekolwiek nie zwróciłem wzroku: ekspansja za wszelką cenę. Walka o niszę przy pomocy żuwaczek, wysysania soków, zasłaniania światła. Wszystko w ciszy.

Jak wychodziłem z domu, interesowało mnie spojrzenie na naturę jako przewrotne odniesienie się do przestrzeni sztuki. Na miejscu, przyroda odmówiła współpracy, jawnie i bezproblemowo wyślizgiwała się z zachęt do udziału w porządku przyniesionym z zewnątrz. Las był zainteresowany tylko sobą. Jedyny sposób jak mógłbym podłączyć głowę do ekosystemu, wiódł przez wyhodowanie mentalnego brudu za paznokciami, uruchomienia ziemistej inteligencji, która pozwoliłaby mi wyszukać w lesie pożywienie i schronienie. Lub rozpocząć uprawę ziemi na jego skraju. To zaś prowadzi ostatecznie do miejsca, z którego przyszedłem.

 

Powyżej na zdjęciu. Tak wygląda las. Nie ma tu nic ekscytującego, lecz dlatego czasem warto tam wejść.

 

Things to do in the woods

 

Instead of going to the studio, I went to the forest. In the first place,  to wipe my mind with green cloth. In the second place, simply to see what will happen if, instead of doing art, I’ll just go to the forest.

Nature came to me far more pleasurable than I remembered. And far less kind. The tranquility of forest actively participated in dumping redundant words from my head. And in all this peacefulness, wherever I turned my head: expansion at all costs. Ferocious fight for the niche with the use of mandibles, sucking out the saps, covering the light source. All in silence.

When I walked out from home, I was interested in looking at the nature as a perverse reference to the space of art. On the spot, nature refused cooperation, blatantly and effortlessly slipping from spurs to take part in outside arrangement. All the forest was into, was itself. The only way I could wire my head to the ecosystem, was through growing mental dirt behind the fingernails, restarting the earthy intelligence, which would allow me to find nourishment and shelter in the woods. Or starting a plantation an the edge of it. And this leads ultimately back to the place where I came from.

 

Above on the photo. That’s how a forest looks like. Nothing exciting here, but that’s why it is  sometimes worth to go inside.