We mgle nie wiadomo na co się trafi: wspomnienie zapachu, którego nie czuło się już lata, rów melioracyjny, koniec brukowanej drogi, a początek ścieżki, miarowy stukot obcasów, nieznane plecy niknące za rogiem budynku.

Zanim mgła się rozmyje i ornamentalne mimezis tekstu stanie się czytelnym komunikatem, można się zastanowić, o czym mógłby on opowiadać. Rozproszone abstrakcyjne formy,  pokrywające płaszczyznę  opisałyby upalne lato (takie jak obecne) albo takie jak w Haight- Ashbury. Lecz obraz pozostaje rozmyty.

Mogłyby też mówić o spotkaniu z górą lodową w świetle zorzy polarnej. Być może jest jeszcze czas by odbić z jej kursu.

Może też wspominać o czymś, co bardzo chce się powiedzieć, lecz ciągle czeka się na właściwe słowa, i one powoli zaczynają się formować w krtani, ale jeszcze się nie wie co to za słowa dokładnie, przeczuwa się tylko ich barwę, tembr głosu, z którym mają być wypowiedziane, i świadomość tego, że po pociągnięciu za spust języka staną się one nieodwracalnie konkretne, tym lub tamtym,  srebrny żagiel opadnie, cień wyparuje, wszystko powróci do potoczności, więc dlatego odkłada się o sekundy moment gdy napięcie ustanie, choć ma się świadomość, że to (chyba?) nieuchronne.

 

Hazy

 

You never know what you can encounter in the fog: a remembrance of fragrance not smelt in years, field drain, end of paved road and a beginning of a path, steady rhythm of high heels, unknown back disappearing around the corner.

Before the fog vanishes and ornamental mimesis of text will become a readable statement, one can think what it could be telling about. Diffused abstract forms covering the plane could describe a sizzling hot summer (like the present one) or one like at Haight-Ashbury. But the picture remains blurred.

It could be too about a chance meeting with an iceberg in light of northern lights. Perhaps, there is still time to move away from its course.

It could be as well about something, that one really wants to say, yet one still waits for proper words, and they slowly emerge within larynx, but it is unclear what words they are exactly, only their color is sensed, the timbre of voice with which they are to be spoken, and the awareness of fact that by pulling the trigger of the tongue they will become irreversibly exact, this or that, the silver sail will drop, shadow will evaporate, everything will return to the prosaic, so that’s why one delays the moment when it will happen by seconds, knowing that it is (probably?) inevitable.