Bez błędów nie byłoby dróg donikąd, ortografii, okrągłej ziemi, lęku przed pękniętą gumą, Ameryki, LSD i żarówki. Bez pomyłek nie byłoby też możliwości nauki na cudzych potknięciach. Choć doświadczenie pokazuje, że dużo łatwiej jest uczyć się na swoich. Zwłaszcza tych, które się często powtarza.
Każdy porządek rzeczy w pewnym momencie wylewa się poza swe granice, zaprzecza sobie, a na gruncie tego wyrasta nowy ład, niosący w sobie odciski poprzedników.
Pojęcia ładu i błędu pozostają w zasadzie nierozdzielne od siebie; można rzec, że żadne z nich nie istnieje. Jest tylko ich drganie, oscylacja, która ujawnia się w postrzeganiu. Patrzeniu zbyt ciemnym by objąć spójnie wibrację pojęć i rzeczy przez nie opisanych. A ta nie-doskonałość chroni w swoim cieniu miliardy mentalnych światów, które ocierają się o siebie w materii słów.

 

Orderror

 

Without errors, there would be no roads to nowhere, orthography, round earth, fear of broken rubber, America, LSD and lightbulb. Without slips learning from someone else’s mistakes wouldn’t be possible. Although experience proves, that it is way easier to learn from one’s own. Especially these often repeated.
Each scheme of things overflows its borders at some moment, contradicts itself, and on this basis, a new order sprouts, carrying within the prints of predecessors.
Notions of order and error remain essentially inseparable; one can say that none of them exists. There is only their flickering, oscillation, that surfaces in perception. A sight too dark to coherently comprehend the vibration of conceptions and things described by them. And this im-perfection’s shadow safeguards billions of mental worlds, that rub against each other in the matter of words.