To dość proste. Otwieram rano szafkę by wyjąć magnez (tak, kawa go wypłukuje). Jego niedobór to drżenie rąk. I to jest to, bo opakowanie wyślizguje mi się z dłoni, tabletki rozsypują się po blacie kuchennym. Tak ładnie się rozsypały.. I w tym miejscu wciskam pauzę, która trwa ponad rok. Bo tyle będą tam leżały. Ich układ wygląda jak rozgwieżdżone niebo, co rano, u mnie w kuchni. Gdyby tylko bursztyn szybciej zastygał, chciałbym by kiedyś, ktoś odkopał je zatopione w złotej kropli jak prehistorycznego owada.

Więc leżą i zbierają kurz, trochę przeszkadzają i trzeba na nie uważać przygotowując jedzenie. Ale da się z nimi koegzystować. Więc jest ok myślę.

Do momentu. Wkrótce okazują się być perfekcyjną pułapką na zbyt ciekawskie palce. “To jest sztuka”, mówię. “Nie dotykaj”, mówię. One się tak ładnie rozsypały. A Ty musiałaś je dotknąć.

 

They have scattered so nicely (and you had to touch)

 

It’s quite easy. I open the cupboard in the morning to take the magnesium (yes, coffee flushes it out). Its deficit shows as hands trembling. And that’s it, because the package slips out of my hand, the tabs scatter on kitchen countertop.They have scattered so nicely… And in this moment I press freeze, that lasts for more than a year. Because that’s how long they’ll be there. Their composition reminds of star-studded sky, each morning, in my kitchen. If the amber would solidify faster, I would like that someday, somebody would dug them out trapped in a golden drop like a prehistoric insect.

So they lay and gather dust, they are a little troublesome,and one has to be careful while preparing food. But it is possible to coexist. It seems OK, I think.

Up to a point. Soon it turns out they are a perfect trap for too curious fingers. “It is art”, I say. “Don’t touch it” I say. They have scattered so nicely. And you had to touch.