Notuję pomysły na kartkach post-it. Po jakimś czasie klej wysycha, odpadają więc od czegokolwiek, do czego były przylepione (albo i nie). Potem zalegają po całym mieszkaniu. A potem tajemniczo znikają.

Tylko część idei jest realizowalna i tylko na część tej części jest czas. Pozostają stosy tych nieużytych, które nie doczekały się swojej chwili.

Opowiadane przez pomysły możliwości stają się punktem wyjścia dla malowania. Ono zaś, podstawą do dalszego opowiadania. Ten notatnik potencjalnego obrazu i kolejnego wpisanego w ten pierwszy, jest jak gra w klasy. Kierunek ruchu jest dowolny, można go czytać w jakąkolwiek stronę.
Pod pewnym względem jest to kontynuacja 60, tak jak tam nieużyte tytuły budowały ulotną wypowiedź, tak tu nieużyte pomysły budują potencjalny, nieistniejący poza opisem i złożony z niezależnie od siebie wymyślonych idei obraz. Farba użyta iluzyjnie buduje wyobrażenie, słowa umożliwiają wyobrażenie kolejnej warstwy iluzji.

 

Hopscotch

 

I scribble down the ideas on post-it notes. After some time, the glue dries up and they fall off anything they were attached to (or not). Later, they are all around the flat. And afterwards they mysteriously disappear.

Only a part of ideas is possible to be produced, and only for the part of that part there is time. What remains are the heaps of unused concepts, which did not make it in the right moment.

The possibilities narrated by ideas become starting point for painting. And it becomes a base for further narration. This notepad of a potential painting and another one inscribed within is like hopscotch. The direction of movement is free-form, it can be read in any way.
In some regard, it is a continuation of 60, just like there the unused titles built an ephemeral statement, so here the unused ideas form a potential, nonexistent outside description and composed of independently conceived ideas picture. The paint used in illusionary way creates a notion, words allow the notions to turn into another layer of illusion.